Parki Narodowe w Grecji - Olimpijski Park Narodowy
W Grecji znajduje się 12 parków narodowych. Większość z nich jest położona w górach, a nieliczne tylko w okolicy morza. Park Narodowy Olimpu należy do najbardziej popularnych.
Park narodowy honoruje i chroni historię, kulturę i przyrodę. Góra Olimp to najwyższa góra w Grecji, jest domem dwunastu starożytnych bogów i oczywiście najsłynniejszego boga Zeusa. Park Narodowy Olimpu znajduje się w Grecji. Olimp to najważniejsza atrakcja i serce parku narodowego. Reprezentuje znaczenie kulturowe, historyczne i przyrodnicze. Szczyt osiąga wysokość 2917 m, a Mytikas jest najwyższym szczytem na tym paśmie i w całej Grecji. Na paśmie górskim rozciągają się 52 różne szczyty, jest kilka szlaków i ścieżek, którymi możemy dostać się na najwyższe punkty. Stopniują się one od łatwych do trudniejszych, a nawet do niebezpiecznych.
Lasy są tu zazwyczaj mniej gęste, ponieważ suchy i skalisty klimat jest bardziej odpowiedni dla traw, krzewów i chasmofitów, roślin rosnących w szczelinach skał. Góra Olimp zawiera 26 lokalnych, endemicznych gatunków, część z około 160 gatunków roślin są rzadkie lub w inny sposób chronione. Jeśli chodzi o faunę, park jest znany z różnorodności biologicznej, jest domem dla wszelkiego rodzaju unikalnych, rzadkich i endemicznych gatunków. W parku przebywa lub zatrzymuje się około 150 gatunków ptaków. Dzika przyroda drapieżnika obejmuje wilki, szakale, lisy i dzikie koty. Region został również uznany za Światowy Rezerwat Biosfery. Wiatr i deszcz spowodowały erozję góry, tworząc charakterystyczną, wyniosłą charakterystykę.
Wszystkie informacje możemy znaleźć w Centrum Informacyjnym Parku Narodowego Olympus. Centrum znajduje się około kilometra od Litochoro. Wystawa podzielona jest na siedem obszarów, w których prezentowane są osobliwości siedmiu różnych stref góry, można znaleźć wielkoformatowe tablice, które dostarczają informacji na odpowiednie tematy w języku greckim i angielskim. Z każdym wzniesieniem wystawy pokazywany jest kolejny, wyższy poziom gór i wyjaśniany jest panujący tam świat roślinny i zwierzęcy.
Parki Narodowe w Polsce - Bieszczady
Utworzony w 1973 roku. Siedziba Dyrekcji Parku znajduje się w Ustrzykach Górnych. Prawie 90% tego obszaru jest pod ścisłą ochroną. Gatunkiem „heraldycznym” Bieszczadzkiego Parku Narodowego jest ryś. Bieszczadzki Park Narodowy chroni najwyższe partie polskiej części Karpat Wschodnich. Rośnie tu szereg roślin rzadko lub wcale nie spotykanych w innych polskich górach.
Blisko 80% powierzchni BPN zajmują naturalne lasy liściaste i mieszane z bukiem, olchą szarą, jaworem, świerkiem. Bieszczadzki Park Narodowy jest ostoją ponad 230 gatunków kręgowców, w tym 58 gatunków ssaków. To miejsce, w którym żyją największe polskie drapieżniki – niedźwiedzie, wilki i rysie. W latach 60. XX wieku do Bieszczad sprowadzono blisko 20 żubrów. Zwierzęta te zaaklimatyzowały się i przystosowały do warunków górskich tak bardzo, że obecnie ich liczba sięga 280 osobników. Jest to największe dzikie stado górskie tych zwierząt na świecie.
W Bieszczadzkim Parku Narodowym znajduje się kilka ścieżek przyrodniczych i historycznych, które w większości prowadzą wzdłuż istniejących szlaków turystycznych. Poszczególne przystanki w okolicy są oznaczone małymi tabliczkami z symbolem każdej trasy i następnym numerem przystanku.
Ciekawostki:
- Bieszczadzki Park Narodowy jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym w Polsce i największym wśród polskich górskich parków narodowych. Jego powierzchnia wynosi 29 202 ha.
- Ryś Pędzelek – Bohater utworzony dla najmłodszych miłośników Bieszczadów. Z jego przygodami można się zapoznać poprzez książeczkę lub słuchowisko Przygoda wielka rysia Pędzelka. Specjalny panel internetowy BdPN z rysiem Pędzelkiem jako przewodnikiem w atrakcyjny i zrozumiały dla dzieci sposób przybliża bieszczadzkie atrakcje i zasady wędrówki po górach.
- Kraina dolin – Mianem tym określa się specyficzny rodzaj krajobrazu w BdPN powstały po wysiedleniu ludności ukraińskiej w latach 1944-1947. W na pierwszy rzut oka naturalnym krajobrazie można odnaleźć ślady dawnego osadnictwa – zdziczałe sady, drzewa posadzone wzdłuż dawnych szlaków komunikacyjnych, podmurówki dawnych domów, zawalone studnie, miedze i terasy pól, zbiorowiska roślinne charakterystyczne dla łąk czy pastwisk a będące wynikiem działalności człowieka.